Druga Miejska Wycieczka Rowerowa zaprowadziła grupę rowerzystów do Pasłęka. W nim za cel mieliśmy obrać Pasłęckie mury obronne starego miasta. Co w nich niezwykłego, wyróżniającego je od innych murów w Polsce? Zapraszam do dalszej części relacji.
Stajnia fundacji Końskie Zdrowie w Elblągu.
Za nim jednak wyruszyliśmy z Elbląga, zostaliśmy zaproszeni na kawę i herbatę do stadniny Końskie Zdrowie. Na miejsce, przywieźliśmy ze sobą marchewki i jabłka dla koni. Nie było jednak nam dane ich poczęstować tymi smakołykami, bo każdy koń ma własną dietę rozpisaną na cały dzień. Nasze podarki będą im przekazane później. Będąc w stadninie mieliśmy okazję poznać parę ciekawostek o niej oraz oczywiście o samych jej mieszkańcach. Interesujące były również znajdujące się tu ruiny dawnego wiatraka. Za dużo z niego nie zostało oprócz fundamentów i zniszczonego koła młyńskiego. Taka ciekawostka, że nawet Leszek Marcinkowski nie znał jego historii. Szybko po wycieczce zapoznał nas z informacjami jakie udało mu się na jego temat później znaleźć.
Zapraszam do przeczytania relacji z poprzedniej wycieczki:
Taka prawdziwa z śniegiem i lodem na drogach. Gdzie inni grzeją się przy kominku, ja postanowiłem wziąć udział w pierwszej miejskiej wycieczce rowerowej. Jest to cykl wycieczek rowerowych organizowanych przez Elbląski MOSiR. Akurat zimową porą może nie zachęca do wzięcia w nich udziału, ale im cieplej tym trudności związane z pogodą znikną i będę liczyć na większą frekwencję. Wracając do sedna sprawy. Naszym celem była pochylnia Oleśnica na której oprócz niej mieliśmy zobaczyć tunel ukryty.
Zbiórka odbyła się przy rondzie Kalingrad.
Jechałem na nią z przekonaniem, że zgłoszą się sami zaprawieni w boju rowerzyści, których znam z niejednej już wyprawy. Ku mojemu miłemu zaskoczeniu pojawiło się kilka nowych twarzy. Brawa dla nich, bo podjęli się sporego wyzwania. Tym wyzwaniem nie było jedynie przejechanie 56 km, ale i nauka jazdy rowerem po lodzie. A sztuka ta nie jest łatwa, bo pomimo, że nie była to moja pierwsza jazda po lodzie i zachowałem maksymalną ostrożność, sam zaliczyłem upadek. Na lód nie ma mocnych, jedynie opony z kolcami radzą sobie na tego typu nawierzchniach bez problemów. Niestety nikt z uczestników nie miał takich na stanie, więc kilka upadków miało miejsce. Na szczęście oprócz siniaków nic poważniejszego się nie stało.
Droga skuta lodem.
Najgorsze lodowisko było zaraz za mostem, przed pochylnią Całuny.
Oblodzoną drogą dojechaliśmy do ścieżki rowerowej przy Jelonkach. Cała grupa zatrzymała się przy sklepie, a ja nie chcąc marznąć udałem się do kościoła w tejże miejscowości. Przykrytego śniegiem, go jeszcze nie widziałem.
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Jelonkach.
Szkoda, że nie zatrzymałem się przy nim na dłużej. Zdjęcia Leszeka Marcinkowskiego, który wszedł do jego środka (możecie zobaczyć je tu) ewidentnie świadczą o tym, że było warto.
Gdy już wróciłem, grupa zaczęła się powoli już zbierać. Dalsza droga poprowadziła nas wzdłuż kanału, ścieżką turystyczną Krainy Kanału Elbląskiego.
Droga przy kanale Elbląskim.
Zatrzymaliśmy się przy pochylni Oleśnica by posłuchać parę ciekawostek o tym zabytku techniki, jak i jego otoczeniu, a wszystko to oczywiście dzięki Leszkowi. On to opowiedział nam między innymi o kanale Elbląskim, a także o wyjątkowym akwedukcie biegnącym pod wzgórzem pochylni, na którym staliśmy. Mieliście już okazję go zobaczyć w mojej relacji z wyprawy z Iławy do Elbląga , a teraz zagadka z tamtego filmu została rozwiązana.
Wiedząc gdzie będziemy,
przed wyjazdem postanowiłem zejść na dół i lepiej nagrać sam tunel. Zejść się udało bez problemu. Przed przejściem przez skrzyżowanie, za barierką, można bezpiecznie zejść do wejścia tunelu.
Wejście do tuneli pod pochylnią.
Szczęście mi sprzyjało bo okazało się, że tunel ma dwa korytarze. Gdzie w jednym z nich nie było wody. Bez problemu udało się przedostać na drugą stronę by móc zobaczyć datę na akwedukcie, której z góry nie było widać.
Tunel z datą 1817.
Z innych ciekawostek, warto wspomnieć o znajdującym się na tej pochylni jedynym w swoim rodzaju skrzyżowaniu. Statek “płynący” po trawie ma tu pierwszeństwo przed samochodem, który musi zaczekać aż statek go minie by móc przejechać na drugą stronę.
Po rozdaniu batoników,
które są na każdej wycieczce doładowaniem dla uczestników, ruszyliśmy w drogę powrotną do Elbląga. Dalej po drogach skutych lodem i pokrytych śniegiem, spod opon dochodził ten przyjemny dla ucha dźwięk gniecionego śniegu.
Pochylnia Jelenie, górna stacja.
Na sam koniec wycieczki stało się coś niespodziewanego. Jednemu z uczestników urwała się lewa strona kierownicy. I tak bez jej połowy udało mu się dojechać do Elbląga, szacun dla niego. Przy rondzie, skąd ruszaliśmy, zostają podbite książeczki PTTK, które będą brały udział w konkursie. Dokładnie tak jak w poprzednich latach, jeżeli uda mi się zebrać wszystkie lub minimum 7 z 10 wycieczek to może wygram nagrodę.
Trzymajcie kciuki.
Dziękuję uczestnikom za przybycie, za rozmowy i wspólne
Dziękuję uczestnikom za przybycie, za rozmowy i wspólne odkrywanie okolicy. Widzimy się na następnej wycieczce!
Zostaw po sobie ślad w komentarzach jeżeli dotarłeś do końca 😉
Coraz częściej na naszych termometrach dostrzegamy jak słupek wskazuję okolice zera. To nie odstrasza zaprawionych rowerzystów, ale na szczęście nie nastał taki czas ,aby chować rower. Jeszcze są takie dni gdzie słońce ogrzewa i rozświetla jesienne barwy. Tak właśnie było na przedostatniej miejskiej wycieczce rowerowej.
Las pomiędzy Weklicami a Przezmarkiem.
Goci, Rzymianie i błoto?
Nie stojąc za długo na zbiórce koło ronda Kaliningrad ruszyliśmy swymi rowerami w stronę Weklic ,aby po drodze w Lisewie odwiedzić sklep ” u Bożenki” . Tam zostaliśmy zaopatrzeni w batony i ostre orzeszki ,aby mieć moc na czekające nas podjazdy. Za nim jednak zaczęliśmy wspinać się wyżej, odwiedziliśmy wieś Weklice. O Weklicach pisałem przy okazji wypadu do Aniołowa . Tu tylko wspomnę że, przypadkiem lub nie ruszaliśmy z ronda o nazwie Kaliningrad . Miasto te było częścią szlaku Bursztynowego. Dawni Rzymianie podróżowali aż tu, aby handlować swymi dobrami za bursztyny. Stąd też dawni mieszkańcy tych ziem mieli na wyposażeniu wiele przedmiotów znanych z południa. Goci bo o nich mowa zamieszkiwali te ziemie za czasów imperium rzymskiego i do dziś historycy szukają ich śladów.
Weklice, tablice na ścieżce historycznej.
Po krótkiej ścieżce historycznej oraz przybliżenia nam historii przez Leszka Marcinkowskiego ruszyliśmy dalej w stronę Sierpina. Marek Kamm zaproponował nam przejazd przez leśną ścieżkę do Przezmarka. Cóż to była za przeprawa. Liczne kałuże i wszechobecne błoto mocno urozmaiciło nam przejazd ,a także wybrudziło rowery i buty. Na szczęście las pokazywał nam jesienne barwy dzięki czemu mała “kąpiel błotna” minęła dość szybko.
Jesienne barwy
Widok na kościół w Przezmarku.
Na sam koniec dość ekstremalnej przeprawy przez las dostaliśmy piękny widok na Przezmark z mało znanej strony.
Strzał w pizze
Po wytrzepaniu butów i wstępnym przetarciu rowerów ruszyliśmy z Przezmarka do Sołtysa Sierpina. Sołtys ten ugościł nas na swojej posesji ,gdzie zbudował piec chlebowy ,ale nie chlebem nas ugościł ,a pizzą własnej roboty. Składniki i ciasto czekało na nas a nasz zadaniem było skompletowanie pizzy oraz upieczenie jej. Każdy kawałek szybko znikał. Ci którzy nie chcieli się objadać pizzą, mogli postrzelać z łuku do tarczy, pograć w piłkę lub spróbować swoich sił w alkogoglach. Na samej posesji znajduje się również nie byle jakie pole do paintballa z licznymi drewnianymi zabudowaniami i fortem istnym biskupinem. Czas jest nie ubłagany oraz ciasto na pizzę się skończyło, więc trzeba było wracać z powrotem do Elbląga. Założenia powrotnej drogi były inne , ale pełne brzuchy i już dość błota zmieniły nasze plany. Wróciliśmy asfaltem wciąż zjeżdżając z górki, więc zakończenie wycieczki przyjemne.
Kolejna wycieczka zorganizowana przez MOSiR miała nas doprowadzić do Winiarni, a finalnie skończyliśmy w stodole. Dlaczego tak? Już opowiadam wam jak to się potoczyło.
Jelenia Dolina, Jezioro Martwe.
Ruszyliśmy z pętli tramwajowej ,aby później ścieżką rowerową ,wzdłuż ulicy Fromborskiej, dotrzeć do Krasnego Lasu. Tam znaną ścieżką asfaltową dojechaliśmy na Jelenią Dolinę. Las mienił się już w kolorach jesieni, a nam pod kołami szumiał dywan z liści. Na dłuższą chwilę zatrzymaliśmy się nad jeziorem ,aby odpocząć. Mogliśmy też odpłynąć w myślach ,patrząc na spokojną wodę oraz las w tle.
Biała Droga.
Można by, dłużej tu zostać ,ale dzień coraz krótszy. Czas ruszać dalej w stronę Pagórek ,ale nie docieramy do nich, ponieważ przed nimi skręcamy w pole. Zniszczonymi płytami kierujemy się w stronę Białej Drogi, którą dojedziemy do Winnicy. Sama droga jest w trakcie przebudowy, więc ciężko było nią podążać. W samej Winnicy byliśmy chwilę później, bo górek po drodze było mało, więcej zjazdów w dół.
Biała Leśniczówka.
“Żywa” Winiarnia
Koło Winnicy znajduje się Biała Leśniczówka ,która kiedyś należała do Cesarza Wilhelma II jako jego rezydencja leśna. Aktualnie należy do właściciela Winnicy Kadyny. Niestety nie dane nam było przyjrzeć się bliżej ,ponieważ gospodarza nie zastaliśmy. Patrząc po zdjęciach ze strony zywewino.pl mamy czego żałować.
Biała Leśniczówka.
Same winnice prezentują się okazale, rosną tu już od 2013 roku. Pierwsze winobranie miało miejsce w 2017 ,ale dopiero w 2019 było oficjalnie otwarcie Winiarni. Co w nich takiego niezwykłego zapytacie? Przystosowały się do ciężkich warunków i dzięki podlewaniu ich ” żywą wodą” rosną o wiele szybciej niż w innych miejscach w Polsce. Stąd też nazwa “Żywe Wina” od wody, która wzbogaca winorośla . Jak już pisałem nie dano nam skosztować ich ,ale może Tobie się uda czytelniku. Jeśli tak napisz w komentarzu.
“Katedralna” Stodoła
Drewniana Stodoła, suwnica. Kadyny.
Zjeżdżając w dół do Kadyn nikt z obecnych nie przypuszczał że, to nie koniec atrakcji. No może poza Leszkiem Marcinkowskim, prezesem zarządu PTTK w Elblągu. To właśnie dzięki niemu mieliśmy okazję zwiedzić Największą drewnianą stodołę w Europie, ktora na co dzień nie jest dostępna dla turystów. Co w niej takiego nie zwykłego?
Drewniana Stodoła, Kadyny.
Na początku konstrukcja podtrzymująca dach jest iście ” katedralna” wraz z drewnianą suwnicą ,która działa do dziś. Wewnątrz są składowane stare, z zamierzchłych czasów sanie, powozy, bryczki i inne rzeczy związane z zaprzęganiem koni. Eksponaty są tu trzymane ,aby je później odrestaurować i sprzedać, głównie nabywcom z Niemiec.
Drewniana Stodoła, Kadyny.
Po zwiedzeniu czekał nas już tylko powrót do Elbląga wzdłóż nabrzeża Zalewu Wiślanego. Zapraszam na film z wycieczki jak i do obserwowania na Facebooku ,aby żadna wycieczka Cię nie ominęła.
Było Oleśno oraz Aniołowo czas na ostatnią wycieczkę z cyklu szkoleń dla początkujących blogerów. Kolejny Diament Krainy Kanału Elbląskiego to wieś Władysławowo, w okolicach Elbląga. Startowaliśmy z elbląskiej starówki, gdzie w zamieszłych czasach trakty prowadziły ,aż do Władysławowa. Część tych dróg dalej istnieje, ale już tylko krótkim odcinkami poza granicami miasta. W ten piękny dzień ruszyliśmy rowerami wzdłuż kanału Jagielońskiego i Nogatu następnie drogą techniczną nr 7. Robiąc koło do Władysławowa ,gdzie dawniej granice miasta sięgały ,aż tu.
Władysławowo.
Menonnici, kto taki?
Na miejscu czekała na nas Ela Mieczkowska przewodnicząca inicjatywy “Mennonickich Inspiracji“. Była ubrana w inspirowany mennonitami strój. Dummnie ugościła nas w swoich skromnych progach. A gościniec był zacny, uginający się stół z dżemami, owocami , rogalikami, kompotem oraz przepysznymi naleśnikami z twarogiem i rodzynkami. No same pyszności dla takiego łasucha jakim jestem.
Ela Mieczkowska w stroju Mennonickim. Władysławowo.
Przy stole zajadaliśmy się jak prawdziwi Mennonici. Wsłuchiwaliśmy się w historię tego chrześcijańskiego wyznania wywodzącego się z protestantyzmu ,który z czasem żył tutaj na Żuławach. Nazwa pochodzi od założyciela Menno Simonsa. Dlaczego do nas przybyli?
Historia zaczyna się w Holandii w połowie XVI wieku skąd mennonici wyemigrowali z powodu nasilających się prześladowań. Jednym z państw gdzie się udali była Polska, która w tamtym czasie była jedna z najbardziej tolerancyjnych państw w Europie. Po dostaniu praw do ziemi, mennonici zaczęli osuszać ziemie, które wcześniej nie nadawały się do uprawy. Takie właśnie działanie ukształtowało widoczny do dziś krajobraz Żuław. Liczne kanały, wały, terpy, na których budowane były ich domy podcieniowe ,to ich znak rozpoznawczy.
Podczas robienia masła. Władysławowo.
Sami Mennonici cechowali się skromnością, pracowitością, uczciwością oraz łakomstwem. Dokładnie łakomstwem, ubustwiali tłuste mięsa, sery, twarogi oraz ciasta. Kto by nie lubił dobrze zjeść po dobrze wykonanej pracy? My jeszcze nie zaczęliśmy pracować,a już brzuchy pełne. Dlatego bez chwili namysłu zabraliśmy się za warsztaty.
Noś, trzep, kręć
Z oferty warsztatowej jest z czego wybierać. Można było się poczuć jak prawdziwy mennoita przywdziewając ubranie które nosili. Mogliśmy wydoić krowę, tu akurat plastikową, więc nikomu się krzywda nie stała. Ponosiliśmy wiadra z wodą za pomocą nosideł opartych na plecach .Spiłowaliśmy też drewno na ognisko metodą “moja-twoja” oraz wypraliśmy brudy za pomocą tary, wyżymaczki i magla. Oprócz prac domowych wykonywanych dawną techniką zabraliśmy się za makramy pod czujnym okiem specjalistki Martyny Mieczkowskiej.
Makrama.
Potrzeba nam było dużej cierpliwości do zrobienia masła. Bardzo szybko znikał wraz ze świeżutkim chlebem. Maślanka, która powstała po rozdzieleniu śmietany ,smakowała też nieporównywalnie do sklepowych odpowiedników.
Domowe masło. Władysławowo.
Po ciężkiej pracy nastał czas na obiad. Aby go skonsumować , udaliśmy się do pobliskiego Folwarku Żuławskiego. Jest to całkiem nowy dom podcieniowy na tle innych w tej okolicy. W nim samym są dostępne noclegi, ale przeważnie jest wykorzystywany do imprez weselnych lub bali. W nim podano nam kaczkę pieczoną oraz zupę klopsową.
Folwark Żuławski. Władysławowo.
Po obiedzie dane nam było jeszcze wrócić na chwilę do Pani Eli ,aby obejrzeć makietę wiatraka z Wiktorowa, niestety nie istniejącego już od 2001 roku. Zobaczyliśmy również artefakty z zamieszłych czasów, które udało jej się zgromadzić.
Makieta wiatraku w Wikrowie. Władysławowo.
Tak dzień atrakcji kończy się, a wraz z nim mój udział w spotkaniach dla początkujących blogerów. Coś się kończy coś się zaczyna. Już nie długo kolejne wycieczki i relację. Nie mogę się doczekać z wami się nimi podzielić ,a Ty?
Są takie wsie w Polsce ,które swą nazwą zaskakują przejezdnych. Jedne śmieszą, drugie bawią, są też takie co swą nazwą przyciągają. Na północy Polski w Krainie Kanału Elbląskiego, mieści się mała wieś ,która dzięki nazwie zmieniła życie obecnych mieszkańców. Aniołowo swą nazwą przyciąga ,również przykuje wzrok przejezdnego. Już na początku wita nas znak niezwykły, ostrzeżenie. “Uwaga!!! nisko przelatujące ANIOŁY!”
Aniołowo
Zanim jednak zapukamy do drzwi Aniołowa startujemy z ronda w Elblągu ,by odrazu wspiąć się rowerami na górę nie byle jaką, do Przezmarka. Na niej mieści się Kościół Rzymskokatolicki pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, dumnie on patrzy na nas z góry. Po krótkiej przerwie na zdjęcia ruszyliśmy w dół. Cóż to była za jazda! Wciąż bez kręcenia korbą ,z widokiem na wiatraki oraz Jezioro Drużno.
Kościół Rzymskokatolicki pw. Podwyższenia Krzyża Świętego , Przezmark.
Historia skryta w ziemi
W Pilonie zjeżdżamy z drogi asfaltowej ,aby dalej podążać żółtym szlakiem rowerowym. Prowadzi on ,aż do Goryńa .ale my kończymy jego bieg w Aniołowie. Zanim jednak do niego dotrzemy na chwilę zatrzymujemy się w Weklicach. Bo historia tu też zostawiła swój ślad. Pierwsze przeprowadzone wykopaliska miały miejsce w 1925 roku ,ale dopiero od 1984 trwają intensywne poszukiwania historii. Na tym terenie znajdował się kiedyś cmentarz. Chłonęliśmy wiedzę z tablic informacyjnych, na szczęście eksponaty są niedaleko. Wszystkie znaleziska są składowane w Elbląskim muzeum archeologiczno-historycznym.
Weklice
Anioły na ziemi
Ruszyliśmy dalej do wsi tematycznej Aniołowo. Jak już wcześniej wspomniałem wita nas szczególny znak ,a tuż za nim widnieje mapa z wsią z naniesionymi na niej najważniejszymi aniołami. A cóż to za Anioły? A takie wystrugane w drewnie. Każdy gospodarz na swoim podwórku ma przynajmniej jednego. Podożając w głąb wsi dojeżdżamy do świetlicy, gdzie już na nas czeka istna diablica. Jest nią Halina Cieśla członkini “Stowarzyszenia Łączy Nas Kanał Elbląski“. Jest lokalną działaczką oraz sumienną prezeską “Stowarzyszenia na rzecz Rozwoju Wsi Aniołowo”. Przywitała nas lokalnymi przysmakami, ciastem z śliwkami, kompotem, ogórkami , chleb z smalcem oraz innymi smakołykami. Po posiłku czas na warsztaty.
Aniołowo
Pierwsze w kolejce były warsztaty z robienia słynnych ruchańców. Poznanie techniki wyrabiania oraz składników to był nasz cel na dziś. Jakieś czary się działy wtedy, ponieważ materiał filmowy z zmagań uczestników uległ zniszczeniu ,a sam przepis to za mało by stworzyć ten sam smak ruchańca. Nie ma rady trzeba przyjachać i zjeść na miejscu.
Aniołowo
Oprócz krzątanina się w kuchni były dostępne warsztaty z plecienia koronki oraz rzeźbienia w drewnie aniołów. Oczywiście nie zabrakło spaceru po wsi aby zobaczyć wszystkie anioły, jest ich aż 43. Czasem znalezienie ich nie jest łatwe ,ponieważ lubią się chować.
Aniołowo
Co roku organizowany jest zlot Aniołów. Przylatują z całego świata i jest ich naprawdę o wiele więcej. Do tego jeszcze miłośnicy aniołów przyjeżdżają i tak od 16 lat. Z roku na rok co raz więcej atrakcji towarzyszy spotkaniu. Czas szybko leci w Aniołowie ,zjesz ruchańca i musisz wracać do domu.
Pamiętaj! Jedź powoli ,ponieważ może spotkasz jakiegoś przelatującego Anioła ?Jeśli nie ,to z pewnością spotkasz w Aniołowie .Do zobaczenia na “Zlocie Aniołów”. Ja się zjawię ,a Ty?
W ramach projektu dla początkujących blogerów, zapoznaliśmy się z ofertą Krainy Kanału Elbląskiego. W słoneczną, wrześniową sobotę udaliśmy się jednośladami do wsi Oleśno. Na pierwszy rzut oka jest jak każda wieś w okolicy, ale im dłużej będziesz się przyglądał, tym więcej zobaczysz pięknego dziedzictwa kulturowego naszego regionu.
Stodolarnia, Oleśno
Ruszamy w stronę przeszłości
Cała wycieczka zaczęła się oczywiście w Elblągu ,bo gdzie indziej? Ledwie po paru minutach jazdy rowerami byliśmy już na pierwszym przystanku naszej wycieczki. Starym Menonicki cmentarz, schowany jest w małym lasku ( Uważajcie na trzmiele ,które zamieszkują przy wejściu !). Czasy świetności ma już za sobą, ale dzięki lokalnej społeczności nie niszczeje.
Cmentarz Mennonicki, Władysławowo
Dzięki uprzejmości przedstawicielki lokalnych Menonitów mogliśmy się dowiedzieć więcej o ich kulturze. Po dłuższej przerwie wypełnionej ciekawostkami ruszyliśmy dalej.
Kościół pw Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Jegłownik
Kolejny przystanek odbył się w Jegłowniku przy kościele. Jego bogato zdobione wnętrze przykuje każdy wzrok choć na chwilę.
Wnętrze kościoła, Jegłownik
Na trasie mijaliśmy ciekawe perełki architektoniczne ,które przykuwają wzrok przejezdnego takie jak ten dom w Ząbrowie.
Ząbrowo
Po drodze mijaliśmy remontowany kościół w Fiszewie. Zabytek ten nieszczęśliwie spłonął w nocy z 31 marca na 1 kwietnia 1948 roku, gdyby nie ta zbieżność daty z prima aprilis może stałby cały do dziś. Nie zatrzymując się jechaliśmy dalej, bo przecież nie on był naszym celem.
Oleśno wieś z pomysłem
Już w oddali było widać zarysy Oleśna. Chwilę później byliśmy na miejscu, na wejściu do Stodolarni przywitała nas Pani Marlena, lokalna przedstawicielka mieszkańców. Samo miejsce jest starą stodołą ,którą zamieniono na miejsce spotkań i bazę noclegową dla przejezdnych.
Stodolarnia, Oleśno
W ramach szkolenia, poznawaliśmy ofertę dla turystów Oleśna m.i. lepienie własnoręcznie misek i tworzenie linorytów. W samym wnętrzu Stodolarni mieszkańcy składują stare przedmioty domowego użytku i nie tylko. Pozwalają one młodszym uczestnikom poznanie ich ,a retro kolekcjonerom zobaczyć prawdziwe perełki.
Stodolarnia, Oleśno
W samej wiosce można uczestniczyć w qestingu. Jest to zabawa połączona z poznawaniem miejsca której dotyczy z rebusem. Nie tylko w Oleśnie jest dostępna. Po więcej informacji odsyłam na stronę : http://questing.pl/ To tylko część atrakcji w których można uczestniczyć w magicznym Oleśnie ,bo wszystko zależy w jakiej porze roku odwiedzisz Stodolarnię.
Centrum Oleśna
Wszystkiego wam nie pokażę ,by zasiać ziarenko niedosytu. Trzeba samemu odkryć duszę tego miejsca. Jest jeszcze wiele tu rzeczy, miejsc i ludzi do zobaczenia. Wsiądź na rower i odkrywaj ,ja na pewno tu wrócę nie jeden raz.
